شهرستان محمودآباد نزدیک‌ترین شهرستان ساحلی به پایتخت کشور

شهرستان محمودآباد یکی از شهرستان‌های استان مازندران است. مرکز این شهرستان شهر محمودآباد است.

شهرستان محمودآباد از شمال به دریای مازندران، از شرق به شهرستان بابلسر، از غرب به شهرستان نور و از جنوب به شهرستان آمل محدود است و از راه آمل به تهران متصل می‌شود.

این شهرستان نزدیک‌ترین شهرستان ساحلی به پایتخت کشور است. این شهرستان دارای یک فرودگاه نظامی و آموزشی می‌باشد که از سال ۱۳۹۲ با مشارکت بخش خصوصی پروازهای تفریحی و آموزشی با هواپیماهای دونفره فوق سبک برای عموم مردم در آن انجام می‌گیرد و موجب رونق گردشگری در این شهرستان شده است.

شهرستان محمودآباد از شمال به دریای خزر، از شرق به شهرستان فریدونکنار، ازغرب به شهرستان نور و از جنوب به شهرستان آمل محدود است. اقتصاد این شهر برپایه گردشگری، ماهیگیری و کشاورزی استوار است. شالوده شهر در دوره ناصرالدین‌شاه پایه‌گذاری شده و در دوره رضا شاه بیشترین توسعه را یافته‌است. محمودآباد در قدیم بندرگاه آمل بوده است. جمعیت آن در سال 1390، برابر با 47591 نفر بودهاست. این شهرستان به مرکزیت شهر محمودآباد دارای دو بخش مرکزی و سرخ رود می باشد.

شهر محمودآباد که در شمال غربی شهرستان محمودآباد قرار دارد شهری است بندری با سابقه کهن. ساحل زیبای آن، این منطقه را به یکی از پرجاذبهترین مناطق گردشگری تبدیل کرده است. علاوه بر این مناطق خشت سر، اهلمرستاق و دابوی آن از نظر باستان شناسی درخور توجه خاص است.

بیشتر مردمان این منطقه کشاورز می باشند. در صورت بسترسازی توسعهی گردشگری و تامین اراضی صنعتی آماده، محمودآباد به سرعت متحول میشود. از عمده محصولات کشاورزی آن میتوان برنج را نام برد.

تاریخچه
شهر فعلی محمودآباد از قدمت تاریخی زیادی برخوردار نیست. اگرچه تاریخ محمودآباد با روستای تاریخی اهلم در مجاورت آن یکی دانسته می‌شود؛ ولی تا دوره ناصرالدین‌شاه تنها اثر معماری مهم، راه ساحلی شاه عباسی و یک امامزاده بوده‌است. آغاز احداث بنای فعلی شهر محمودآباد به حاج محمدحسن‌خان اصفهانی (پدر محمدحسین امین‌الضرب) در دوره ناصرالدین‌شاه بازمی‌گردد. او اقدام به ساخت مسجد، کاروانسرا (بعدها قلعه)، بندر، حمام، ساختمان تجاری، ابنیه مسکونی و همچنین راه‌آهن کوچکی از بندر تا دامنه‌های البرز در جنوب شهر نمود. راه‌آهن مزبور مدتی بعد با کارشکنی درباریان و به بهانه به خطر افتادن جان چارپایان منطقه برچیده شد.

از این دوره تا زمان رضا شاه، آبادانی شهر رو به خرابی گذاشت. در سال ۱۳۰۸ محمودآباد مجدداً مورد توجه قرار گرفت. نقشه شهر در آن اجرا شد. سه خیابان اصلی و چندین خیابان فرعی در آن احداث گردید. تا این زمان از ساختمان‌های دوره ناصری هیج اثری باقی نمانده بود. در عوض کارخانه شالی‌کوبی احداثی در آن مجدداً به زندگی در آن رونقی داد. اسکله جدید و چند انبار بزرگ در شهر احداث شد و این شهر به مرکز صدور برنج و کنف به شوروی تبدیل گردید. خط آهن کوتاهی، کارخانه شالیکوبی را به اسکله جدید متصل می‌نمود.

صادرات کالا از این بندر موجب نیاز به ساختمان گمرک گردید. پس از آن نیز پرورش کرم ابریشم رونق شهر را افزود. به همین منظور یک کارخانه پیله کشی نیز در مجاورت کارخانه شالیکوبی احداث گردید. ابریشم تولیدی به کارخانه ابریشم بافی چالوس ارسال می‌شد. توسعه محمودآباد، آن را به بخشی کوچک تبدیل کرد که کارخانه برق، ادارات گوناگون از جمله اداره طرق و اداره املاک و همچنین ساخت منازل مسکونی جدید و نوساز را به دنبال داشت.

اگرچه به دنبال وقایع شهریور بیست، رونق محمودآباد برای چندسال دچار وقفه گردید، ولی با قدرت گرفتن حکومت مرکزی در سال ۱۳۳۵ ساختمان شهرداری محمودآباد احداث شد و در سال ۱۳۵۱ نیز با تصویب مجلس شورای ملی، محمودآباد به مرکز بخش تبدیل گردید. در سال ۱۳۷۰ شهرستان محمودآباد تأسیس و شهر محمودآباد به مرکزیت آن انتخاب شد.